blog

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Even terugblikken 2000 – 2020

by

Terwijl de meeste mensen aan het terugblikken zijn op 2020, ga ik zelf 20 jaar terug. Want 20 jaar geleden sloot ik op deze dag mijn periode als kapster af. Het klinkt als heel lang geleden, maar omdat mijn herinneringen aardig helder blijven, voelt het als nog geen 10 jaar geleden. Een collega, een van de bijzondere mensen in mijn leven, en ik zelf besloten beiden een nieuw pad in te gaan. Zij als kapster en schoonheidsspecialiste. En ik hing mijn scharen aan de wilgen, terwijl ik niet eens wist wat ik ging doen. Terwijl nu 20 jaar verder mensen soms niet eens weten dat ik ooit begonnen ben als kapster.

Ik heb een tijd gezegd: ‘Het was de slechtste keuze die ik voor mijzelf toen heb kunnen maken.’ Zo heb ik er ook lange tijd naar gekeken. Een keuze door omstandigheden. Want ik zei altijd dat ik toneelspeelster wilde worden. Waar die keuze vandaan kwam, weet ik nog steeds niet. Want het enige wat ik aan theater heb gezien in mijn jeugd, was het AKS Theater in Apeldoorn.

Omdat mijn ouders het niet breed hadden, koos ik voor het leerlingwezen, nu de BBL-opleiding. Kon ik snel verdienen en mijn eigen opleiding betalen. En in die tijd kon je kiezen voor de kappersopleiding of de techniekopleiding. Omdat ik echt een meisje was die de Barbies links liet liggen om met haar broer met technisch lego te spelen, geen voorraden aan kleding en make-up had, was het wel een logische keuze: ik ging voor de kappersopleiding.

Maar goed, sommige stappen zijn niet voor niks. Want als je vraagt wat het mij heeft opgeleverd, is dat ik mijn mensenkennis heb vergroot en daarnaast ook het sociale contact. Ik denk dat mensen van die tijd mij niet meer herkennen als ze me nu spreken. Want ik zal nu soms meer zeggen dat dat ik destijds tegen ze heb gedaan.

Daarnaast heb ik daar ontdekt hoe sensitief ik ben en hoe sommige mensen bij mij konden ontspannen of hun verhaal kwijt konden. Het voordeel was dat ze heerlijk ontspannen naar huis gingen, terwijl ik met hun energie en hun verhaal achterbleef. Zo denk ik terug aan een oma die vertelde dat zij haar kleindochter had verloren. Via een vriendin wist ik om wie het ging en welk nummer er gedraaid werd tijdens de uitvaart. En toen het nummer op de radio werd gedraaid, stopte ik met knippen en hebben we samen in stilte het nummer geluisterd.

De tijd en ruimte maken om mensen hun verhaal te doen, heb ik daar verder ontwikkeld. Want nu ik het zo schrijf, heb ik het niet geleerd, dat zat al wel in mij. Want  bij mij gaan de mensen altijd voor de omzet of regels. De serieusheid en zorgvuldigheid, die mocht ik daar laten zien. Het loslaten heb ik in de 20 jaar daarna nog mogen leren.

In die tijd heb ik ook geleerd dat ik niet geschikt ben als direct leidinggevende. Nog tijdens het afronden van mijn opleiding werd ik cheffin van een vestiging. Maar hoe trots je ouders en mensen om je heen dan kunnen zijn, ik had er geen lol in. Ik fungeer gewoon beter als ik naast iemand sta, als ik kan meekijken en ondersteunen. Dus ik was trotser op mijzelf toen ik aangaf niet meer in deze functie te willen werken en ook niet meer op deze vestiging. Want als je elkaar niet verder helpt, dan is voor mij de lol er ook aardig snel af.

Humor en plezier, dat zijn echt essentiële waarden voor mij. Het gaat niet om continu fun, want samen ergens hard aan werken en ergens aan bouwen, dat vind ik minstens zo belangrijk. En er moet altijd ruimte zijn voor gesprek. Misschien dat het daarom ook zo was dat ik destijds al druk was met het begeleiden van leerlingen, die het fijn vonden om door mij begeleid te worden.

Het afscheid van de laatste kapsalon eind 2020 was ook met heel veel fun. Hoe mooi was het om zonder gedoe en met veel fun een afscheidsfeestje te hebben. De kapsalon lag vol met glitters, we genoten van heerlijke pasta’s en pizza’s, wijn, Crème de Cassis en een cocktail uit een een kartonnen tap, volgens mij ‘Baya Beach Club’ genaamd. En niet op de achtergrond, maar op een stoel werd er gezongen:

… I said a hip hop the hippie to the hippie

To the hip hip hop and you don’t stop

The rock it to the bang bang the boogie

Say up jump the boogie, dig the rhythm of the boogie, the beat…

Januari 2001 startte ik met een opleiding tot secretaresse. Want toen ze vroegen wat ik het leukste vond om te doen, antwoordde ik: ‘Mensen helpen en mensen blij maken!’ Nu zeggen ze: ‘Ga de zorg in.’ Toen kon je nog secretaresse worden. En omdat ik mezelf nog mocht ontdekken hierin, zou ik gaan jobhoppen.

Tijdens mijn eerste jobhop kwam ik binnen bij het bedrijf waar ik 17 jaar lang heb verder mogen leren. Aan de ene kant werd een deel mij gegund om te leren. Maar als ik echt terugkijk op die 20 jaar, heb ik zelf wel de grootste invloed gehad op mijn eigen ontwikkeling. En ben ik dankbaar voor de mensen die naast mijn stonden, mij spiegelden of mijn verder hielpen. Want zonder mensen op jouw pad kom je nergens.

Terwijl er net een overname was geweest en het een zwart gat voor vele collega’s, mocht ik al meteen een en ander leren op gebied van personeel en organisatie. In nog geen drie maanden tijd zat ik al op kantoor van de directeur omdat je blijkbaar niet tijdens kantooruren je collega’s mag knippen, zag ik diverse eilanden in een pand en een mengelmoes van mopperende en vrolijke mensen. Daarnaast hadden we meteen te dealen met een overlijden van een collega, waarbij ik ook meteen leerde hoe belangrijk zorgvuldigheid daarin is. En ondanks dat ik een nieuwkomer was, liet ik op sommige momenten wel mijn stem horen.

Nu zijn we 20 jaar verder. Na veel vallen en opstaan, een mix van struggles en hele bijzondere, mooie doorbraken en successen, heb ik mijn eigen bedrijf, waarbij ik in 2021 echt nog meer de verdieping in mag gaan. De verdieping pak ik als adviseur allang. Maar de komende tijd ga ik meer delen over hoe ik het zie en waar ik naartoe wil. En het voelt goed om deze nieuwe stap te gaan maken.

Ubuntu, ik ben omdat wij zijn… Ik heb mijn eigen bedrijf, maar zoveel mensen om mij heen die mij steunen, die in mij geloven, die mij een schop onder mijn kont geven, die mij opdrachten geven en die opdrachten voor mij uitvoeren, die met mij samenwerken. Alles valt en staat met vertrouwen. Vertrouwen had ik zelf niet in de basis, maar ik heb wel geleerd om meer te mogen vertrouwen. Elke dag een beetje meer. En ik ben dankbaar voor de mensen om mij heen die er voor mij zijn en voor wie ik er mag zijn.

Dat is ook mijn grootste wens, dat iedereen er mag zijn. Dat je elkaar een beetje verder mag helpen, bijvoorbeeld alleen al door iemands ogen te openen door een gesprek. Door iemand vertrouwen te geven om iets te doen, zonder oordeel en met openheid naar elkaar te kijken. Niet altijd makkelijk, ik ben ook geen heilige. Maar als we met die intentie het nieuwe jaar kunnen starten, wie weet wat 2021 ons of de ander dan mag brengen.

De mensen die mij al wat langer kennen, weten dat wij niet aan kerstkaarten etc. doe. Maar dat we altijd kijken hoe we een extra goed doel kunnen steunen. Het mocht even duren, maar ineens wisten we het. Want wij hebben het geluk dat wij onze enorm lieve en trouwe labrador hebben, die ervoor zorgt dat we het gevoel hebben ergens voor te kunnen zorgen, die ons naar buiten neemt om mensen te ontmoeten, die ons blij maakt met een begroeting of grappige reacties. En die altijd een knuffel heeft voor ons, voor de mensen en kinderen om ons heen en ook voor de mensen op straat die het soms even nodig hebben om een hond te knuffelen. Want ook dat voelt hij aan.

Zo is er in Apeldoorn een jongedame heel hard aan het werk om geld op te halen voor een buddyhond. Want die vind je niet per toeval zoals wij met Django hadden. Het kost veel en zij doet er alles aan om in 2021 aan de slag te kunnen in een traject. Wat uiteindelijk natuurlijk heel veel invloed heeft op haar leven. Als je zo de regie pakt op waar jij invloed op hebt, dan verdien je het ook om gesteund te worden. Naast dat wij met hele hippe mondkapjes lopen, hebben wij besloten om ook een financiële bijdrage te leveren. En wij hopen dat zij in 2021 met meer vertrouwen haar pad verder mag bewandelen. Ze is te volgen op Instagram: https://instagram.com/op.weg.naar.een.buddyhond?igshid=1m8dtgymoysq0

Ik wens iedereen een hele fijne jaarwisseling toe. Anders dan anders, maar maak het niet minder gezellig. Daarin heb je zelf ook de regie. En maak er een mooi nieuw jaar van met elkaar!

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Soms moet je stoppen om verder te komen

by

Soms moet je stoppen om verder te komen. Vandaag bij Omdenken op de agenda.

Vorige maand ben ik ook gestopt. Niet vanuit mijzelf, de keuze is voor mij gemaakt. Gestopt met werken bij Vos Techniek. Niet iets wat je zomaar doet, loslaten van iets wat je 17 jaar lang met veel inzet, plezier en geloof hebt gedaan.

Maar het is goed zo. Het geeft mij ruimte om verder te komen. Stappen te gaan nemen die anderen al voor mij zagen. Mensen die regelmatig aangaven dat ik meer te doen had op deze wereldbol. En hoewel ik bijna wekelijks wel iemand tijdens een coaching vraag waarom hij/zij op deze wereldbol staat, vond ik het zelf best lastig om in deze situatie de vraag zelf te beantwoorden.

Ga je door met wat je al deed naast het werk bij Vos? Of ga je starten met de ideeën die je in je hoofd hebt. Na een tijd van stoppen, rust nemen en ook onderzoeken weet ik het. Ik ga door met wat ik deed, maar met volle energie voor mijn eigen bedrijf. Bedrijven ondersteunen als HR adviseur en persoonlijke coach.

Organisaties die echt iets willen met duurzame inzetbaarheid en sociale innovatie. En durven onderwerpen aan te kaarten zoals werk en mantelzorg, diversiteit, inzet van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Denken vanuit samen, denken in de kracht van het individu, denken vanuit mogelijkheden en ruimte.

En verder wil ik als coach natuurlijk mensen binnen organisaties ondersteunen in de vraagstukken die zij hebben in het leven. Werk in combinatie met privé, balans tussen kiezen voor jezelf of voor de ander, ruimte maken om bezig te kunnen met nieuwe ontwikkelingen of stappen die je graag wilt maken.

En daarnaast ga ik de nieuwe ideeën onderzoeken en kijken hoe ik dit kan vormgeven. Want het sluit mooi op elkaar aan. Dat wordt dus vervolgd.

Ik wil Vos bedanken voor de ruimte die ik heb gehad om mijzelf te ontwikkelen, de collega’s voor de hele fijne samenwerking en het vertrouwen wat jullie in mij hadden. En een ieder waar ik in de afgelopen jaren mee in contact ben geweest, op welke manier dan ook. En wie weet komen we elkaar op een andere plek wel weer tegen!

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Terug- en vooruitblik

by

suusreep

Beste allemaal, allereerst de beste wensen voor het nieuwe jaar. Maak er een mooi jaar van, waarbij je je senang voelt bij wat je doet. Waarbij je de veerkracht hebt om te dealen met wat er is in jouw leven. En dat het jaar vooral veel plezier, fijne en bijzondere momenten mag geven. En gelukkig zit dat vaak al in kleine dingen.

Heel eerlijk, ik wilde het jaar 2017 helemaal nog niet afsluiten. Ik was er nog niet klaar voor, maar wanneer zou ik dat wel zijn? Het laatste jaar waarin we nog samen met mijn vader zijn geweest, al was het niet eens het hele jaar. Het laatste jaar als gezin, als familie compleet. Dat loslaten maakte deze jaarwisseling wel anders dan andere jaren.

Maar het was ook een jaar van nieuwe inzichten, nieuwe stappen. Als je dan terugkijkt op een jaar, is het soms bizar wat je allemaal mag ervaren en beleven. Tenminste, ik verras mezelf er elke keer weer mee. En ook afgelopen jaar weer verder inzicht gekregen in wie ik ben, waar ik mee bezig wil zijn en handreikingen om daar echt een beweging in te maken. Gesteund door alles, maar vooral gesteund door mijn eigen vertrouwen. 2017 stond voor mij in het teken van ‘meer zelfvertrouwen krijgen’. Maar mijn zelfvertrouwen, die groeide niet echt. Die doelstelling gaf mij juist heel veel belemmering. Maar gelukkig, mede door coaching sessies en mooie gesprekken met mensen om mij heen, heb ik dat ‘willen van zelfvertrouwen’ kunnen loslaten en daardoor juist kunnen groeien.

Het was namelijk dat ik altijd zei: ‘Ik blijf voor altijd 30!’ Soms vergeet ik ook echt dat ik dichterbij de 40 zit dan bij de 30… Het punt daarbij was dat ik dan ook bijna 10 jaar ervaring vergeet. En juist in de afgelopen 10 jaar ben ik enorm gegroeid. Als mens, als onderneemster, als coach en als professional. Die 10 jaar bij mijzelf optellen gaf mij vertrouwen. En dat was wat ik zocht om uit de coulisse te stappen en op het podium te kunnen gaan staan.

Het was het jaar waarin ik op het podium ben gaan staan. Niet op de meest laagdrempelige momenten trouwens. Maar je moet toch ergens beginnen. Dus tijdens de uitvaart van mijn vader, zelfs twee keer. En laatst heb ik het podium betreden om een pitch te houden, over de droom, van mij en mijn man. Bij allebei wel wat op papier gezet, maar niet echt goed voorbereid. Geleerd in 2016 bij Jan de Hoop en Coen Lievaart. Wat ben ik ze daar vooral dankbaar voor. Bij beide verhalen ging vooral om de waarom, the why die het verhaal bracht. Er ontstonden geen vragen, alleen maar aanvullingen. Van mensen die luisterden en waar nodig mee gingen denken of hielpen het verhaal aan te vullen. Alles vanuit gevoel en verbinding.

Gevoel en verbinding, dat is waar ik het best op vaar. In de afgelopen periode was dat soms weer ver te vinden. Ook al wil je het zelf wel, het is dan ook de kunst om je te omringen met de mensen en de omgevingen waarin dat kan. Soms best lastig, want in de waan van de dag kan je zo maar weer eens terecht komen in de verkeerde energie of in een verkeerde omgeving. Fysiek en energiek meteen te merken. Gelukkig herken ik het steeds sneller bij mezelf, zodat ik er wat aan kan doen. En ik schakel echt heel snel dan weer naar dat wat ik graag wil en dat ik daar keuzes in kan maken.

If you want the world to change, be the change!

Wat neem ik mee voor 2018… In december was ik met lieve vriendinnen bij Oleta Adams in Apeldoorn. En naast dat zij prachtig kan zingen, is zij ook nog eens een ontzettend inspirerend mens. En zij zei: If you want the world to change, be the change!
Ik kan me altijd veel aantrekken van alles wat er gebeurt, om me heen en over de hele wereld. Maar wat kan ik doen? Dat heeft te maken met de invloed die je hebt. Een bekende methode, die ik veel gebruik, de cirkel van invloed en betrokkenheid. Op sommige zaken heb je geen invloed. Daar kan je je enorm mee bezig houden, maar dat kost alleen maar energie. Het is vaak duwen tegen een hele dikke muur. Doe dat maar eens een half uur, hoe voelt dat? En hoe voelt dat als je er dagelijks mee bezig bent.
Terwijl je die energie bijvoorbeeld ook op een andere manier in kan zetten. Waarmee je een verandering teweeg brengt, waar je zelf en anderen wat aan kan hebben.

Diverse mensen hebben afgelopen maanden gezegd: Go for it. Ga voor de droom, kijk wat kan! Dus Nieuwjaarsdag hoopte ik dat Gaston met een bos bloemen en een cheque voor de deur stond. Helaas! Gelukkig zijn er altijd nog andere wegen. We gaan kijken hoe we onze droom kunnen omzetten naar iets wat wij kunnen en vooral willen doen. En daarbij de realiteit niet vergeten: wat is haalbaar, wat (nog) niet.

En daarnaast blijf ik ook doen wat ik doe hoor. Begeleiding van MKB-bedrijven om een eerste stap te zetten in duurzame inzetbaarheid of sociale innovatie. Ik noem het vooral ‘persoonlijk organiseren’.
En natuurlijk het coachen van mensen. De coachruimte is net weer opgefrist, dus vanaf volgende week ben je welkom 🙂

Doen is voor mij het werkwoord voor 2018. Ben benieuwd hoe ik daar op terugkijk aan het eind van 2018. Wat kan mijn belemmering dit jaar zijn? Angst voor het onzekere, wat als het niet goed gaat? Nee, ik heb ontdekt dat het angst voor succes is. Wat als het wel lukt? Mensen geloven erin, ik mag erin geloven. Maar wat kan het allemaal teweeg brengen? Nou ja, de wereld zal vast niet vergaan. We zien wel wat het ons brengt. Zolang het in ieder geval een goed gevoel geeft en in verbinding staat met mezelf en met elkaar, kan het toch niet fout gaan…toch?

Wat neem jij mee uit 2017, wat heb jij achtergelaten? En wat ga jij doen in 2018?
En ik ben benieuwd, waar loop jij tegenaan? Waar wil je misschien op voortborduren waar we dit jaar al mee bezig zijn geweest?
Laat het me weten. Komend jaar ga ik een aantal workshops of misschien iets online doen. Dan neem ik jouw input ook mee.

toppunt-van-geluk-suus-reep

 

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


FSHD, het zit in MEI

by

Het zit in MEI, dat was de actie van het Prinses Beatrix Spierfonds van afgelopen maand. De start van onze reeks van workshops die wij gaan geven. Maar waarom nou voor de FSHD?

FSHD zit in mij, het zit bij mij in mijn hart, vooral de afgelopen weken weer. Want wat we vooraf aan de actie niet wisten, was dat ik plotseling voor altijd afscheid moest nemen van mijn vader. Hij is op 20 mei overleden. En dat is heel erg verdrietig en wij wilden hem helemaal nog niet missen.

Aquarel die mijn vader zelf heeft gemaakt voor mij op het activiteitencentrum. In de verte zie je de boot naar Nederland vanuit Indonesië.
Dit is de voorkant van de rouwkaart. De afbeelding is een aquarel die mijn vader zelf heeft gemaakt voor mij op het activiteitencentrum. In de verte zie je de boot naar Nederland vanuit Indonesië.

Maar toch zijn we daarnaast ook blij, hoe gek dat ook klinkt. Blij dat hij vrij is, bevrijd van zijn lichaam.

Mijn vader zat gevangen in zijn lijf. Hij had ook de spierziekte FSHD. Lag al twee jaar 24/7 op bed, in dezelfde houding. Kon zelf helemaal niets en was voor volledig afhankelijk. Stel je eens voor dat je niet eens kan krabben als je jeuk op je wang hebt….

De jaren daarvoor was het voor hem een gevecht en heel hard werken om in de rolstoel te kunnen blijven zitten. Maar elke keer verraste hij ons weer. Hij hield vast aan het leven en keek vooral naar de mogelijkheden die hij hierin zag.

Mijn vader sprak niet zoveel over zijn ziekte. Het was aanwezig en hij had er mee te leven. Dat ging met vallen en opstaan, letterlijk en figuurlijk. En ook al had hij elke keer een stap terug te maken, ik heb hem nooit horen klagen en nog nooit boos gehoord. Oké, hij had soms zijn dag niet, maar dat is niet zo gek. En ik was zelf af en toe helemaal uit m’n dak gegaan. Maar hij nam het leven zoals het hem toe kwam.

Wat hij wel heel erg vond was dat de ziekte verder ging in de familie. Het is een erfelijke ziekte. Ik heb mezelf destijds getest, samen met mijn broer en wij hebben het gelukkig niet. Maar toch zijn er familieleden die het wel hebben. In 2015 startte de actie ‘FSHD de wereld uit’ en ik was mede dankzij mijn oom erg gemotiveerd om hier aan mee te helpen en geld op te halen voor verder onderzoek. En toen begonnen ook pas echt de gesprekken thuis over FSHD.

De oorzaak van FSHD is sinds een paar jaar bekend. Er ontstaat een giftig eiwit in het lichaam wat de skeletspieren aantast. Het gaat dan voornamelijk om de spieren in het aangezicht, schouders, armen, buik en benen. De stap nu is het vinden van een medicijn of therapie.

Bij iedereen is de uiting van FSHD anders. De een begint met verzwakking van de spieren in het gezicht. Bij mijn vader was het vooral dat alles behalve het gezicht achteruit ging. Bij veel patiënten zijn de emoties niet zichtbaar in het gezicht. Ze kunnen niet lachen, hebben geen duidelijke mimiek. Dus vandaar dat er nu de actie is ‘Geef een gezicht aan FSHD’.

Gelukkig had mijn vader dat niet. Tot het eind toe liet hij zijn glimlach regelmatig zien. De kenmerk van onze familie, alles weglachen. Nee, dat is misschien niet altijd goed. Er is trouwens geen goed of fout voor mij. Maar het is vooral lastig voor de mensen eromheen. Want voor mijn vader was dat misschien wel zijn redding, om nog heel lang bij ons te kunnen zijn. Door zijn glimlach en zijn positiviteit heeft hij het leven nog lang kunnen rekken.

Geïnspireerd door de positiviteit van mijn vader en de vele mensen met FSHD, de wil om FSHD de wereld uit te krijgen voor de nieuwe generatie en om meer bekendheid aan FSHD te geven, heb ik besloten om workshops te organiseren om geld op te halen voor het Prinses Beatrix Spierfonds ten behoeve van meer onderzoek naar FSHD. En wat ben ik blij dat Ilonka Noort van ‘Natuurlijke Balans’ mij daar bij wil helpen, met haar expertise en ervaring.

Mijn motivatie is, ook al ben je beperkt, zit je met bepaalde omstandigheden, los daarvan heeft iedereen zoveel moois in zich. Haal vooral dat naar boven en steek daar je energie in. Dat geeft je zoveel meer om voor te gaan!

Wij nemen dit ook mee tijdens onze workshops.
Tijdens de eerste workshop op 13 juni zullen we onze belemmerende gedachten aan gaan pakken met The Work. Wat belemmert jou en hoe kan je dat omzetten naar iets positiefs.
De tweede workshop vindt plaats op 20 juni en dan gaan we aan de slag met energienemers en -gevers. Hoe vaak zitten we in de waan van de dag en richten we ons onbewust op zaken waar we geen invloed op hebben. Door de regie bewust te nemen in je leven, kan het je veel energie opleveren.
En tijdens de laatste avond op 4 juli gaan we Jumpen. De Jump Movement is een fijne gespreksmethodiek waarbij iedereen mooie inzichten voor zichzelf krijgt en daardoor ruimte krijgt om nieuwe stappen te gaan zetten. Ik heb al een paar Jumps mogen organiseren en het is altijd zo bijzonder om te zien wat er allemaal ontstaat.

En ook al zal het niet even makkelijk zijn als ik denk aan FSHD en aan mijn vader, maar we gaan er hele mooie avonden van maken. Dit omdat iedereen een fijn leven verdiend. En wij kunnen daar lucht en ruimte in bieden. En omdat iedereen het verdiend dat FSHD de wereld uit gaat. En het is toch supermooi als wij daar samen een bijdrage aan kunnen leven.

Dus wees welkom om 19.30 uur aan de Lage Kamp 10 in Apeldoorn. Meld je van tevoren wel aan via info@suusreep.nl. Je mag elke avond komen of neem deel aan één avond.

Wij verzorgen het kosteloos. Het enige wat we vragen is een donatie voor de Stichting FSHD/Prinses Beatrix Spierfonds. Je kunt ter plekke doneren. En mocht je nog wat extra’s doneren of meer informatie willen, ga dan naar http://fshd.hetzitinmei.nl/actie/suusreep.
En volg ons op Facebook: https://m.facebook.com/HetzitinMEIinspiratie/.

Chris en Suus Reep

het-zit-in-mei-fshd

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Hoe senang is dit eigenlijk?

by

Ik mag weer eens wat opbiechten… Zit ik altijd iedereen aan te moedigen om dingen te doen waar je je senang bij voelt. Maar ik heb ook ontdekt dat wat goed voelt, soms ook té senang kan zijn.

Ik heb het geluk dat ik vanuit het vrijwilligerswerk wat ik doe, mag deelnemen aan een cursus. ‘Wederkerigheid’ heet het. Het wordt aangeboden aan vrijwilligers om te kijken hoe je plezier kan houden in je vrijwilligerswerk. Nou, ik kan je zeggen, het is voor iedereen boeiend om eens zo’n cursus te volgen.

De cursus wordt gegeven door twee haptotherapeuten. Zij richten zich vooral op ‘hoe voelt dat voor jou?’. Bij alles wat er gebeurt, ga je terug naar je eigen gevoel. Naar jouw lijf, hoe zit of sta je er bij? De ander doet iets, wat doet dat met jou?

En het bijzondere hierbij is eigenlijk dat de hele groep daarmee bezig is. En dit bespreken we ook heel open met elkaar. En je krijgt dus direct terug wat jouw gedrag bij de ander doet. Zo hebben we elkaar diverse keren bijzondere reflecties mogen geven.

Afgelopen keer mocht ik een oefening doen voor de groep met een van de therapeuten. Ik mocht naast haar komen zitten op een massagebank. (Voor de beeldvorming, we zitten in een kleine trainingsruimte). Ik koos ervoor om links naast haar te zitten. Een plek die ik snel pak in gezelschap. Het was ook de plek het dichtste bij het raam. Dat vind ik ook fijn. Heb je een uitweg. Hmmm, alsof je er dan al heel senang bij zit als je dat denkt, bedenk ik me nu.

Maar goed, ik zat naast haar. Draaide me nog iets naar me toe. En we bespraken met elkaar hoe dat was. En dat was helemaal prima voor mij. Niet te dichtbij, lekker wat ruimte in mijn aura, zoals ik dat wel eens zeg. Maar wel op een manier dat je goed met elkaar in verbinding bent. Helemaal goed. Ik kon hier wel de hele avond blijven zitten.

Toen werd ik uitgenodigd om aan de andere kant van haar te zitten. De bank stond iets schuin, dus aan deze kant zat ik wat hoger. Dat voelde meteen niet goed voor mij, want ik stak boven haar uit. En als ik iets niet fijn vind, dan is dat dat ik groter ben dan iemand. Dit ging trouwens om centimeterwerk, maar voor mij voelde dat als een kop groter. Ik ging voor m’n gevoel ook meteen iets in elkaar zakken, zodat ik wat meer op gelijke hoogte uit kwam. Maar ik zat er erg onwennig bij voor mijn gevoel.

Gelukkig mocht ik weer terug naar de andere kant. Daar nog even wat geëxperimenteerd. En toen mocht ik weer terug naar de hoge kant. Daar zat ik dan. De therapeut vroeg of er nog wat veranderd was. Ik kon wel zeggen dat het wel beter zat, ik was er al iets meer aan gewend. En aan de groep vertelde ik ook dat ik tegenwoordig soms wel bewust bij mensen aan de rechterkant ga zitten, omdat je dan vanuit systemisch werken de dominante kant pakt. Maar het is niet de kant waar mijn voorkeur naartoe gaat.

De andere therapeut vroeg aan de groep: ‘Wat zien jullie gebeuren?’ Nou, als ze aan ‘haar fijne kant’ zit, dan is ze heel erg onzichtbaar. Als ze zit waar ze nu zit, geef ik haar drie punten meer! Hier kom je veel meer tot je recht! En als je dan nog iets vertelt, doe je dit met armbewegingen en met veel meer kracht. Echt, ga niet meer terug naar die andere plek. Dus…
Even onwennig, maar toch zeer verrast heb ik die avond een hele mooie spiegel voorgehouden gekregen. Het was voor mij echt een mooi cadeau.

Afgelopen jaar had ik mijzelf als doel gesteld had om meer zichtbaar te worden. Ik ben een theatermens. En mijn motto was: Kom uit de coulisse en stap op het podium!
Je raadt het misschien al. Dat ging wel eens goed, maar soms had ik ook echt het gevoel dat ik stond te roepen in de woestijn. En door deze training heb ik weer geleerd om hierbij dan eens goed naar mezelf te kijken. Hoe zit ik er bij? Wat doe ik en wat doet het met me. En als ik mij dus senang voel, dat is fijn. Maar het kan ook betekenen dat ik niet zichtbaar ben, terwijl ik dat wel wil zijn. Dan heb ik nog een stevige stap te nemen, buiten mijn comfort zone. En ik heb nu ook ingezien, dat je er ook best snel aan gewend bent. Binnen een paar minuten voelde het alweer anders. En dan sta je wel op de plek waar de mooie dingen gebeuren. En uiteindelijk voel je je daar ook heel erg senang bij!

Welke positie pak jij?

Hoe is dat bij jou? Check jij wel eens in bij jezelf? Binnenkort organiseer ik samen met Ilonka Noort, een collega coach diverse workshops voor het goede doel. En één daarvan gaat over je positie pakken en over de invloed en regie die jij kan pakken. Je bent van harte welkom!
Voor meer informatie, bekijk deze Het-zit-in-MEI-flyer.

 

 

 

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Ik ga op reis en neem mee…

by

Vanochtend was het een beetje spannend voor me. Ik ga de laatste tijd overal naartoe. Maar vandaag ging ik naar Amsterdam CS, met de trein. Wat is er dan spannend aan, denk je dan misschien? Volgens mij ben ik voor het laatst met Tienertoer naar Amsterdam CS geweest. Dus in een periode dat er veel door je hoofd gaat, behalve angst. De jaren daarna ben ik wel met mensen samen naar Amsterdam geweest. Maar met de auto en evt. het laatste stukje met de metro of ander station.

Wat maakt dan dat ik het spannend vind? Ten eerste het alleen erheen gaan. Of het vanochtend niet te koud en te glad was voor de NS, of ik wel (op tijd) zal arriveren. Of ik niet mis zou stappen bij het instappen. Hoe druk zou het in de trein zijn? Moet ik staan, mag ik zitten? Mag ik alleen zitten of naast iemand? En daar aangekomen moest ik naar de veerpont. Want ik moest het IJ over. Tijdens Tienertoer hoefde je alleen maar richting de Dam te gaan en daar sjokte je wat rond. Ik moet bekennen dat ik nooit aan de andere kant van het CS heb gekeken.

Waarvoor ging ik daar vandaag naartoe? Voor een coachingsgesprek. Want als coach, ondernemer en mens heb ik baat bij coaching. Als het dan weer eens over jezelf gaat, is toch ook wel spannend.

Maar goed, buiten je comfort-zone gebeuren de mooiste dingen. Dat heb ik de afgelopen jaren mogen ervaren. Dit gegeven nam ik tijdens deze reis ook mee. Rustig ademen en rustig om je heen kijken. En elke keer maar denken, wat gebeurt er al het mis gaat? Vaak niet zo heel veel, kan ik je vertellen. En er ging ook niets mis. Het inchecken ging goed, de trein was op tijd en kreeg pas vertraging toen ik erin zat. Maar ik was nog op tijd in Amsterdam, waar de veerpont tegelijk met mij bij de kade aankwam.

De rit over het water was fijn. Even verstillen, om me heen kijken. De zon die op mij verwarmde, terwijl m’n vingers nog het vrieskou vasthielden. Heerlijk knapperig weer.
En terwijl ik van de boot stap, zag ik de locatie waar we hadden afgesproken. Een gezellige, knusse plek, waar ik me meteen wel senang voelde. Terwijl Judith een bericht deed omdat ze belemmerd werd door het verkeer en te weinig parkeerplekken, zat ik al heel relaxed aan een cappuccino. Niets aan de hand.

Naast dat ik een prachtige coaching heb gekregen, waarbij ik ook weer nieuwe ontwikkelingswensen heb vastgesteld voor mezelf, neem ik ook het volgende met mij mee. Niet teveel op zien tegen wat kan gaan gebeuren. Of met wie en wat ik te maken krijg. Het maakt mijzelf zo klein en de wereld zo groot. Het af en toe terugkijken op wat goed is gegaan helpt mij. Ik leer daarvan. Ik zie waarin ik ben gegroeid en dat kan ik meenemen voor vandaag en wat er nog komen gaat.

En blijven ademen, rustig ademen. Af en toe bewust een moment pakken van twee diepe ademhalingen en dan rustig kijken naar daar waar je heen wilt. Dat maakt de stap vooruit ook al een stuk makkelijker.

Onderweg tijdens mijn reis las ik nog een mooi toepasselijk Chinees gezegde:

 Spanning is wie je denkt te moeten zijn, ontspanning is wie je bent.

Zo, tijd om weer terug te gaan met de veerpont. Even voorbij Amsterdam CS lopen en kijken bij dat wat bekend voor me is. Kijken of ik nog meer zie dan tijdens de Tienertoer.

Wil jij ook handvatten voor jouw persoonlijke reis, check gerust bij aanbod wat ik voor je kan betekenen.

 

Afbeeldingsresultaat voor spanning ontspanning

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Het zal mij een zorg zijn!

by

Er is maar één prioriteit en dat is niet je werk. Die zin is bij me blijven hangen tijdens een bijeenkomst ‘Sociale innovatie’ van OTIB, het Technisch Opleidingsfonds. We zaten daar met werkgevers en HR mensen. En we werden meegenomen in het onderwerp mantelzorg. Ik kon het me aardig indenken dat het bij sommige mensen echt wel zo gaat. Dat je maar één prioriteit hebt en met de rest niets kan. Ook al zal je dat heel graag willen.

Wat mij tijdens de start van die bijeenkomst verbaasde, was dat de meeste mensen vertelden dat mantelzorg niet erg actueel was is de organisatie. Maar door de ontwikkelingen in de zorg zal dat vast wel komen. Van de 15 aanwezige bedrijven konden wij als enige concreet aangeven welke mantelzorgers wij hadden en in ieder geval dat jaar nog konden verwachten. Het werd gelukkig een hele interactieve en open sessie. Tijdens quiz van Werk & Mantelzorg kwamen de oeehhh, aahhhh, ooohhh echt, regelmatig ten gehore. En na drie uur konden meerdere mensen zeggen: ‘Ik denk wel dat wij mantelzorgers hebben’. Of zelfs: ‘Ik ben zelf mantelzorger!’

Mantelzorg, dat doe je gewoon. En dat heb ik heel lang ook gedaan. Ik was een jonge mantelzorger, die haar doen en laten, bepaalde keuzes in het leven, soms heeft laten bepalen door de situatie. Daar was ik mezelf niet eens van bewust. Dat kreeg ik pas door na diverse gesprekken en de ontwikkeling die ik door heb gemaakt als persoon. Eerst kende ik de term mantelzorg niet eens en later zei ik, mijn moeder is de mantelzorger. En dat klopt ook. Zij is een mantelzorger met een hele zware zorgtaak.

En toen, op zondag 14 februari, hoorde ik die zin weer in mijn hoofd. Er is maar één prioriteit en dat is niet het werk. En dat klopte… Ik had een ding te doen en dat was het werk bellen. Want ik was nu acuut een mantelzorger. Mijn moeder was de dag ervoor in het ziekenhuis opgenomen en ik voelde al aan dat het niet met een paar dagen over was. En mijn vader heeft een complexe zorgvraag, die alleen ik op dat moment samen met de vaste dames van de Thuiszorg kon invullen.

Bij mij ging de stand op dat moment op overleven. Ik heb mijn collega gebeld en gezegd dat ik niet kon werken en geen idee had wanneer wel weer. Terwijl ik normaal altijd eerst aan werk denk voor alle andere zaken, dus die boodschap was wel meteen duidelijk.

Drie weken lang zaten we tussen de zorg voor m’n vader en de zorgen om mijn moeder in het ziekenhuis. Mijn moeder kon nog net wat instructies geven voordat ze de ambulance in ging. De thuiszorg hielp ons gelukkig met de standaard rituelen die zij met mijn moeder uitvoerden. En het zorghotel waar m’n vader eerder heen ging toen het nog kon, heeft ons geholpen om zorgondersteuning in huis te vinden. Vanwege de complexe zorgvraag kwam er pas na drie weken ondersteuning van twee dames, zodat ik af en toe even naar huis kon of een paar uurtjes kon werken. Ik heb 7 weken in huis gezeten bij mijn ouders. Mijn man is er op een gegeven moment ook bij in getrokken. En samen hebben we de boel zo goed mogelijk laten draaien.

Ik moest regelmatig terugdenken aan de bijeenkomst en het traject wat we als Vos Techniek hebben opgestart om mantelzorgvriendelijk te worden. Mantelzorg, daar heb je toch wettelijke regelingen voor zoals zorgverlof?! Dat is er inderdaad. Maar als P&O-er en mantelzorger kan ik je zeggen dat je daar alleen niet veel aan hebt. Je hebt behoefte aan ruimte in tijd, flexibiliteit en af en toe begrip dat je niet zo scherp op je werk bent. Zorgverlof is eerst nog deels doorbetaald. Kost jou geld én de werkgever. En los van dat ik kostwinner ben en we een lager inkomen niet echt kunnen permitteren, ik wilde niet eens dat de werkgever dat betaalde voor mij. Want je kan al niets betekenen voor het bedrijf. Maatwerk, in gesprek gaan, dat is wat je nodig hebt.

Daarnaast had ik het geluk dat ik daarvoor persoonlijk een flinke groei heb gemaakt tijdens mijn coachopleiding. Ik was me bewust van hoe ik met mijn persoonlijke balans om moest gaan. En dat was echt niet makkelijk. Er gebeurt van alles om je heen en met jou ook. Je komt weer in huis bij je ouders, waar je ook al een tijd niet zo lang bent geweest. En je hebt te maken met diverse factoren om je heen die ook niet allemaal meewerken. Ik kan me dus voorstellen als iemand ineens in zo’n situatie zit, helemaal vast kan lopen. En dat doe ik soms ook, maar ik zet dat m’n hulplijnen in.

Mijn boodschap aan de werkgevers is, maak mantelzorg bespreekbaar binnen de organisatie. Dat je alleen maar hoeft te bellen ‘ik zit met mantelzorg, ik bel later terug over het hoe en wat’. Kijk welk maatwerk nodig is om de werknemer op de been te houden. Wanneer je het gesprek aan gaat, opent dat veel ruimte voor het denken in mogelijkheden.

Mijn boodschap aan de mantelzorgers: Vraag hulp. En zorg dat je de kring om je heen ruim houdt. Mijn moeder deed alles zelf. Toen ik ervoor kwam te staan, deed ik het ook eerst zelf. Maar op een gegeven moment moet je het los laten. Je moet af en toe ook voor jezelf zorgen. Om het vol te houden, maar ook om zelf zo goed als gezond te blijven.

Zoals vandaag, het is de dag van de mantelzorg. Voor mijn gevoel heb ik net heel decadent m’n ouders achter gelaten met de zorgondersteuning. Maar ontspanning en even wat anders is ook erg belangrijk, dus dat ga ik vanavond opzoeken tijdens de bijeenkomst die door de Kap is georganiseerd voor de mantelzorgers in Apeldoorn.

Mijn boodschap aan de mensen om mij heen, collega’s, familei, vrienden en vooral mijn man: dank voor jullie steun en begrip. Er komt een tijd dat ik meer tijd voor jullie heb. Maar voor nu zal het mij een zorg zijn. Ik zorg voor mijn ouders!

ideale-mantelzorger_portrait-480x679

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Blue Monday, hoe zat jij er gisteren bij?

by

Blue Monday, het was weer zover. Er zijn mensen die er helemaal niets mee hebben, ook geen last van hebben en zeggen dat het niet bestaat. En er zijn mensen die deze dag echt met angst tegemoet gaan en de dag ploeterend, beroerd en emotioneel moeten doorstaan.

Ik wist een aantal jaren geleden niet dat deze dag bestond. Dat de stand van de maan, het weer en de hoogte van je banksaldo etc. ervoor zorgen dat je je een emotioneel wrak voelt op een vaste dag in het jaar. Maar dat wrak was ik dan wel. Dan stapte ik aan het eind van een dag werken belabberd en vol emotie in de auto en dacht ik, laat deze dag maar voorbij zijn. Tot op een moment dat ik op de radio een happy DJ hoorde die mij vertelde waarom ik me zo belabberd voelde. Het was Blue Monday…

Tsja, Blue Monday hoorde er nou eenmaal bij. Daar legde ik me toen bij neer en ging daarna gewoon lekker door met leven, brak of niet, niet nadenkend over hoe het anders kan. Maar al doende leerde ik en bedacht me dat ik me daar helemaal niet bij neer moest leggen. Mijn lijf, m’n brein en m’n emoties gaven een sein. En daar moest ik wat mee doen, niet met de adviezen van de DJ.

Zoals ik al eerder schreef ben ik in december al niet op m’n sterkst. Dat is voor mij al de vooraankondiging van Blue Monday. Ik maak me vaak druk om van alles, behalve mezelf. Zoals de kerstklokken overal luid klingelen, luidt mijn lijf ook de bel. Ik ben er naar gaan luisteren en vooral gaan voelen. Mijn signaal, onrust op m’n borst. Dat is bij mij het crisiscentrum. Als die in actie komt, maak ik tegenwoordig een pas op de plaats. Ik bedenk wat ik voel, wat ik wil en hoe ik dat kan bereiken. Dat betekent soms dat ik iets moet doen wat niet helemaal fijn voelt, maar uiteindelijk geeft het mij de rust en de kracht waar ik weer mee verder kan.

Zo ben ik ook de afgelopen weken in gegaan. Nee, makkelijk is het niet, want ik ben gewoon op de een af andere manier toch gevoeliger in deze periode. En dat mag ook. Zo had ik een soort van Blue Wednesday vorige week. Maar goed, ik ga dan aan de slag met luisteren naar mijzelf en kom daarmee in actie (of juist niet). En nog iets belangrijks, ik probeer me dan juist te focussen op de dingen die er voor mij toe doen. Want de schifting van belangrijk en lekker onbelangrijk vergeet ik nog wel eens toe te passen.

En toen was het gisteren Blue Monday. Vorig jaar had ik ‘m goed doorstaan. Maar ja, toen was ik net afgestudeerd, was ik met allerlei nieuwe dingen bezig die me energie geven. Een juiste focus dus. Gisteren ben ik bewust bezig gegaan. Ik heb genoten van de mooie zonsopgang in de prachtige blauwe lucht. Het was hartstikke koud tijdens de wandeling met de hond, maar mijn warme nieuwe jas met donsdekbed van binnen hield me goed warm.

Op het werk moest echt genoeg gebeuren. En er was al veel vorige week gebeurd waardoor mijn Blue Monday-gevoel snel de overhand kon nemen. En natuurlijk, niet alles liep zoals gepland. Maar goed, dat had ik van tevoren ingecalculeerd. Dus ik kon ‘m incasseren, terwijl mijn collega en mede-bestrijdster van Blue Monday met vrees in haar ogen mij in de gaten hield of ik niet ineens woest of emotioneel werd. Nee hoor, ik lachte erom. En de hele dag liep in de soep, ik lachte erom. Had ik er wat aan kunnen doen? Nee hoor. Dus we moesten het doen met wat die dag ons bracht. En terwijl ik redelijk senang bij ons op kantoor rondliep, kwam daar ineens een collega mopperend, vloekend voorbij lopen. Tsja, ik kan helaas niet iedereen redden van Blue Monday.

Ik vraag me oprecht af, hoe zat jij er bij gisteren? Zat je in zak en as en denk je vooral, Suus, had dat eerder geschreven. Mooi! Want dan kan je zelf kijken waar het ‘m nou in zat. Wat maakte jou van slag of wat vreet energie? Wat zou je graag willen? Wat is belangrijk voor je? Waar stop je mee en waar ga je mee door? En niet alleen voor Blue Monday, maar voor jezelf, het hele jaar door. En door stil te staan bij jezelf, kan je misschien als bonus volgend jaar die Blue Monday gewoon aan!

Blue monday luchtFoto gemaakt door Suus Reep: Kijk eens om je heen en je ziet prachtige dingen.

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Decemberworsteling

by

December, ik worstel er al een paar jaar mee. Elk jaar neem ik me voor om er wat gezelligs van te maken, maar toch kom ik in die worsteling terecht. Onrust, chagrijnig zijn, van bijna-huilbuien tot een volledige crash aan toe. Ik had geen idee waarom, dus ik ben het eens gaan onderzoeken.

Vroeger was ik blij met Kerst. Blij als we een boom gingen uitkiezen. Vond ik het helemaal niet erg dat die takken prikten. Ik ging ‘m gewoon heerlijk versieren, met de hoogste perfectie natuurlijk. Elk lampje vastgezet in de boom, waarbij de stekker precies goed bij het stopcontact kwam. De kerstballen in een goede verdeling in de boom, met de antieke ballen op zo’n hoogte, dat de hond ze er niet uit kon zwiepen met z’n staart. Maar wel vooraan, zodat je die het beste kon zien. De fijne kleine zilveren sliertjes, prachtig gedrapeerd over de takken. En zo netjes dat je ze na de feestdagen op kon pakken en weer netjes in een doosje kon doen, voor het jaar erop. En als afsluiter de piek erop.

Daarna was het tijd voor de kerststukjes. De oude oase, gedroogd groen etc. werden uit de kast tevoorschijn gehaald. Ik dacht er laatst nog aan toen ik kerststukjes had gemaakt met vriendinnen. Ik vind het hartstikke leuk werk, waarom doe ik dat nu niet meer.

Waar is het mis gegaan? In de pubertijd? Nee, toen vond ik het ook nog leuk. En hoewel ik niet van stadaard dingen houd, vond ik de standaard feestdagen best leuk. Wat begon met de 24e eerst de verjaardag van m’n opa vieren met rollade, spinazie en een gekookt ei, daarna 1e Kerstdag bij dezelfde opa en oma gourmetten met doodsangsten om het gourmetten met spiritus. En afsluitend 2e kerstdag vaak thuis. Later werd dit dus ingevuld met het vieren van kerst bij je vriendje thuis. Daar kijk ik ook met plezier op terug. Dus dat is het ook niet.

Was het dan later, toen ik bij de kapsalon ging werken? Drukte met gezinnen die allemaal op z’n kerstbest wilden zijn, dus gewoon een uur bleven wachten. De hele dag gemopper of die kerst-cd eens uit kon. Maar als de dan Sky Radio op zette, werd het echt niet beter. Nee, dat is het ook niet. Ik liep altijd vrolijk door de kapsalon, met elke keer weer een andere muts met lampjes. Gezelligheid met de klanten. En afsluiten met elkaar tijdens een gezellige kerstborrel met collega’s, waarbij ik standaard gehaktballetjes in ketjap meenam. En ik kon genieten van de hapjes die mijn collega’s maakten. Daar begon mijn interesse voor nieuwe dingen koken.

Wat is het dan wel? Uiteindelijk bedenk ik me dat mijn rol hierin is veranderd, ook door de verandering van werk en verantwoordelijkheid. Van heerlijk genieten naar het verzorgen van alles tot in de kleinste details. Kerstborrels, kerstpakketten, uitnodigingen, bereikbaarheid, wat eten we zelf, wat moet er nog meer gebeuren etc. En wat krijg je ervoor terug. Heel vaak niet dat wat je eigenlijk zou willen of verwacht.

Dus het beste wat je dan kan doen is het meer loslaten. Doen waar je zelf blij van word, niet die ander. Waarom zou je ergens anders de boel wel versieren, maar je eigen huis niet leuk optuigen? Waarom zou je geven aan mensen die niet teruggeven? En als je ruimte geeft aan jezelf om dingen te doen waar je blij van wordt, straal je dat ook uit naar anderen.

Gisteren bijvoorbeeld, kwam mijn collega met nog wat spullen vanuit het kerstpakket. Hij had gehoord dat ik daar vorig jaar een hele inzamelingsactie voor had gehouden. Dat klopt, maar uiteindelijk kregen we daar ook niet de reactie van terug die we verwachtten. En nu wist ik het wel, iemand zou daar heel blij mee zijn. Dus met een lelijke kartonnen doos met allemaal lekkere dingen ben ik naar iemand toe gereden. Het was na het werk, dus al donker. De straten waren vrolijk verlicht door alle kerstversiering in de huizen. Ik belde aan en werd met open armen ontvangen. Mensen die al jaren geen kerstpakket hadden gehad, die wel 10x dank je wel hebben gezegd. En toe ik de deur bijna dichtdeed, werd er nog gezegd ‘Vrolijk kerstfeest!!’ Met een fijn gevoel kunnen zowel zij als ik de kerstdagen in.

Vrolijk kerstfeest allemaal. Maak er samen wat moois van en doe waar je je senang bij voelt en geniet!

Kerst wensboom

Blog

Ik blog over het persoonlijke in mijn werk en het werkelijke in mijn persoonlijke leven.


Listen to your heart

by

Daar fietste ik dan, ’s ochtends vroeg. Op weg naar m’n werk, zoals gewoonlijk nog niet helemaal wakker. Ik fietste langs het spoor, kijk meestal wel om me heen of ik nog leuke mooie dingen zie om de dag goed mee te starten. Ik kom bij een soort oversteek en er komt een vrouw van de andere kant aanfietsen. Ik moet haar voorrang geven, maar ineens sloeg ze af. “MENS, geef toch eens richting aan!” En verschrikt bleef ik op m’n fiets achter… Niet omdat die vrouw ineens afsloeg, maar die gedachte van mij. Ik had het niet tegen haar, maar tegen mezelf. En dit kwam echt vanuit mijn tenen, door m’n hele lijf naar boven. Misschien omdat ik al een tijd niet echt naar mezelf (inner-voice) luisterde.

Ik liep al een tijdje te zoeken naar hoe ik het in wilde vullen met mijn eigen onderneming. Voor Vos Techniek weet ik prima de toekomstplannen uit te zetten. Maar als het om mezelf gaat, heb ik gemerkt dat er veel meer twijfel bij zit. Laat staan dat ik mezelf durfde te profileren. Ik was veel meer aan het denken en was weinig aan het doen. Heel vermoeiend en je komt helemaal nergens.

Tijd dus om met mezelf aan de slag te gaan. Dat had ook al een tijdje stil gelegen. Tijdens de opleiding heb je regelmatig te maken met even stil staan en zelfreflectie. Maar daarna heb je toch ook je momenten nodig om daarmee bezig te zijn.

Listen to your heart, een nummer van Roxette, wat ik altijd luidkeels heb meegezongen. Ik heb gemerkt dat het ook goed is om eens naar de teksten te luisteren… 🙂 

Gelukkig was er een inspiratiedag bij MARK Academy. Tijdens deze dag maak je de persoonlijke balans op, krijg je tijd en ruimte om na te denken over waar je staat en waar je naartoe wilt. Het mooie was dus ook, dat ik direct die dag met een duidelijker beeld en drie concrete acties naar huis ging. Ik had ruimte gemaakt voor mezelf, waardoor ik beter in beweging kwam. Met de acties en een visie voor de langere termijn. En ik heb het nu duidelijk in beeld:

“Ik ben Suus Reep, coach en trainer, met als specialisatie vitaliteit. Ik help mensen graag op eigen benen te gaan staan, zodat ze de weg kunnen bewandelen die zij graag willen. Waar zij zich senang bij voelen.”

Quote Paulo Coelho

En wat zegt jouw inner-voice? Wil je daar ook mee aan de slag?

Wil je ook eens stilstaan bij hoe het nu met je is? De balans opmaken, kijken waar je naartoe wilt en met minimaal één actie naar huis gaan? Ik organiseer begin 2016 een inspiratiesessie waarbij je op een makkelijke manier hiermee aan de slag kan gaan. Een mooie manier om 2016 mee te beginnen!

Wil je hierover op de hoogte gehouden blijven, geef dat hieronder aan of mail jouw gegevens naar info@suusreep.nl. Als ik meer nieuws heb, ben je de eerste die het weet!