Vandaag is het moederdag. “Heb jij ook kinderen?”, wordt er wel eens gevraagd. Nee, die hebben wij niet. De mensen die ons persoonlijk kennen weten dat en weten ook dat het niet zal lukken.
Vandaag stond ik daar wel even bij stil. Al is het iets wat niet vaak speelt bij mij. Maar als de timeline op Facebook helemaal volstroomt met foto’s en berichten, denk je toch even, ik wil ook wel eens een knutsel krijgen, samen met een ontbijtje op bed.
Maar vanochtend dacht ik ook meteen: ik houd niet eens van ontbijt op bed! Kruimels in bed, ik kan niet eens met gestrekte benen een bordje op m’n benen laten liggen, drinken wat ik dan net omstoot. Laat maar zitten.
En die knutsels, die krijgen wij ook regelmatig. Soms teveel, waardoor je met pijn in je hart toch weer een aantal bij het oud papier moet doen. Maar alle bijzondere knutsels bewaren we. In een grote, dik gevulde map. Want eigenlijk zijn er heel veel bijzondere momenten.
Want nee, we hebben zelf geen kinderen. Maar wij hebben wel aanleunkinderen, leasekinderen, neefjes, nichtjes, geef ze maar een naam. Wel of geen ‘echte’ familie, ze horen er allemaal bij. Want wij zijn oom en tante. Een rol die wij heel bewust op ons nemen. Want sommige rollen krijg je, sommige niet. Sommige rollen krijg je niet zomaar, maar die kan je wel pakken. En die pakken we met onze beide paar handen aan.
Zelf weet ik hoe belangrijk en fijn een tante kan zijn. Ik heb er gelukkig meerdere, waarbij sommige in mijn leven heel belangrijk zijn geweest en nog steeds zijn. Ik ben iemand die al heel snel zelfstandig was, voor zover mogelijk. Van m’n ouders nam ik niet zoveel aan (sorry mam, dat ik dit openbaar vertel op Moederdag :-)) en ik ging al snel m’n eigen weg. Maar toch kwam ik op m’n pad af en toe in gesprek met een van m’n tantes, die dan weer iets zeiden wat heel veel invloed en waarde had op mij. Niet alleen je opvoeding van je ouders telt mee, ook wat je van de zijlijn meegegeven krijgt.
Vroeger had je het wel eens met vriend(inn)en over kinderen krijgen. Ik zei altijd resoluut, voor m’n dertigste krijg ik zeker geen kinderen. Zwangerschappen, bevallingen, het is nog steeds niet mijn ding. Alleen voor een keer met een megabuik mogen rondlopen, dat lijkt me zo supermooi. Verder lijkt het of ik meer geboren ben voor deze rol.
Wat wel een valkuil is wanneer je geen kinderen krijgt, is dat je leven ook niet automatisch wordt aangepast. Old skool gedachte: Je krijgt kinderen en je gaat parttime werken. Zo niet, dan werk je lekker door.
Op een gegeven moment was ik een dag vrij en zag hoeveel moeders en vaders er eigenlijk over straat fietsten. Even naar de winkel, naar de sport of op bezoek bij opa en oma. Dat is leuk, dacht ik toen. Even niets moeten, maar samen wat mogen. Hmmm, dacht ik vervolgens. Waarom zij wel en ik niet? Het is namelijk iets in je eigen patroon en eigen gedachten. Iedereen heeft het recht om wat te mogen, je moet er alleen zelf wat aan doen.
Toen kwam er een besef en meteen ruimte voor mij om ook over minder werken na te denken. En ruimte op mijn to-do list om leuke dingen te mogen doen. Alleen, met Mike of met de kids.
En niet alleen bij leuke dingen, maar wanneer de kids ons nodig hebben, dan zijn we er ook.
Want ook dat hoort erbij, bij de rol als tante. En die rol voelt als gegoten!
En hoe is dat voor jou, voor welke rollen ben jij op deze wereld gezet?
